Bij het vallen van de avond loop ik met twee volle tassen oud papier over straat naar de krantenbak. Ik zie een vrouw voor een van de bakken staan met haar fiets.
Op het moment dat ik langs loop staat zij gebukt over haar fiets om nog iets uit de fietstas te pakken. Ik loop langs haar heen en zeg op vriendelijke toon; ‘Heeft u nog wel wat ruimte overgelaten in de papierbak voor mij?’ Ik pak vervolgens mijn oude papier en begin dit in de bak te gooien. Dan hoor ik achter mij een spraakwaterval waarvan ik geen woord kan verstaan. Ik kijk verbaasd achterom. De dame kijkt naar mij en blijft maar praten in een taal die ik niet kan plaatsen. Wanneer ze door heeft dat ik er niets van begrijpt begint ze rustiger te praten. Ze heeft een zwaar accent dat ik nog niet kan plaatsen. Ze vertelt dat ze zich niet thuis voelt in Nederland. Sommige mensen doen zo naar. Regelmatig krijgt ze opmerkingen over haar ‘postcode loterij’ fiets van mensen in het voorbijgaan; ‘Die heb je zeker gestolen!’
Afgelopen week was het toppunt bereikt toen zij in de supermarkt haar boodschappen op de band legde. Een man achter haar zag dat zij een pakje gehakt op de band legde. Hij haalde zijn neus op en zei toen; ‘Jullie moslims mogen toch geen varken eten?!’
Wij staan nog steeds in het halfdonker bij de krantenbak als ik zie dat de tranen over haar wangen lopen. De dame zegt ‘Ik ben geen Musselman. Waarom denken mensen dat toch?’ Ik kom uit Portugal en door mijn zwarte haar denken mensen dat ik Moslim ben. ‘Als deze mensen toch eens wisten wat deze opmerkingen mij voor pijn doen’ zegt zij. En ook al zou zij wel Moslim zijn, wat dan nog?!
Ik luister een tijdje naar haar. Om haar vraag te beantwoorden zeg ik dat het volgens mij iets met angst te maken heeft. Angst die niet het beste in mensen naar boven haalt en tot dit soort reacties leidt. Als iedereen de beste persoon zou worden die hij/zij kan zijn, zou de wereld er heel anders uit zien. Haat en angst zouden dan niet meer zo vaak de boventoon voeren.
Ze excuseert zich voor haar verhaal en draait haar fiets om weg te gaan. Ik vraag haar nog even te wachten. Wat zij nu vertelt is verdrietig en mooi tegelijk. Ik vind het verschrikkelijk dat zij door sommige mensen zo wordt aangesproken. Tegelijk vind ik het mooi dat wij hier nu dit gesprek kunnen hebben en dat zij mij blijkbaar vertrouwt om haar verhaal te doen.
Er valt een stilte. Dan geef ik haar een hand en zeg; ‘Ik ben Remko’. Zij moet voor het eerst in het gesprek glimlachen. Ze zegt haar naam en geeft mij een hand.
In het wegfietsen roept zij nog iets wat ik niet goed kan verstaan maar wat lijkt op ‘Dank je wel, dank je wel voor dit!’
Ik draai me om en loop terug naar huis. Op mijn gezicht staat een glimlach. Dit is niet wat ik verwacht had toen ik het oud papier weg ging gooien.
Zo zie je maar weer, oud papier weggooien kan zo maar een nieuw begin zijn.
